Elfy

“Stworzone z miłości Bogini Selene, z gliny wymieszanej z uczuciem i żywiołami, elfy są rasą obdarzoną wyjątkowymi zdolnościami. Ich magia i biegłość w sztuce nie mają sobie równych. Mądrość i zamiłowanie do tworzenia sprawiają, że elfy błyszczą nie tylko w magii, ale także w jubilerstwie, sztukach pięknych i budownictwie. Ich miasta zachwycają nieprzeciętnym pięknem i kunsztem artystycznym.”

Początek

Nie było tajemnicą, że Bogini Selene uwielbiała tworzyć. Jej malowidła, rzeźby i szkice można było znaleźć praktycznie wszędzie. Każdy Bóg i Bogini pragnęli mieć przynajmniej jedno z jej dzieł, co często prowadziło do sporów, gdyż wielu z nich chciało tę samą rzecz. Selene śmiała się wtedy serdecznie, szybko łagodząc wszelkie nieporozumienia. Podczas chwil zadumy, Selene siadała na tarasie i obserwowała Ziemię, którą tak ukochała i regularnie odwiedzała. Jej miłość do Endymiona, człowieka, była niemożliwa do spełnienia, ponieważ ona była wieczną Boginią. Pradawna Energia, wyczuwając jej tęsknotę i ból, obudziła Endymiona, obdarzając go wiecznym życiem, aby mógł być u jej boku.

Selene, widząc swojego ukochanego, była niezmiernie szczęśliwa. Aby podziękować Pradawnej Energii, wybrała jedną z planet, na której nie było życia, i tchnęła w nią swoją magię. Tak Namito, jak nazwano tę planetę, stało się miejscem pełnym magicznej sztuki, od której ciężko było oderwać wzrok. Mimo że Namito było porośnięte niezwykłymi roślinami i zamieszkane przez unikalne zwierzęta, Selene czuła, że czegoś brakuje. Zrozumiała, czym jest to coś, gdy dostrzegła swoje dzieci bawiące się na polanie. Brakowało istot, które mogłyby zadbać o tę planetę. Świadoma ryzyka tworzenia nowego życia z gliny, miłości do sztuki oraz mocy żywiołów, stworzyła elfy. Kreując je, zadbała o każdy szczegół ich wyglądu, czyniąc je pięknymi, ale nie tak wspaniałymi jak aniołowie czy piekielnicy.

Gdy wszystko było gotowe, Selene tchnęła życie w swoje stworzenia jednym podmuchem perłowego pyłu. Gliniane figury ożyły, ujrzawszy twarz Bogini. Selene obdarzyła je szczerym uśmiechem i oprowadziła po ich nowej krainie. Początkowo elfy podzieliły się na cztery klany według dominujących żywiołów: ognia, wody, ziemi i powietrza. Każdy klan był prowadzony przez parę elfów – kobietę i mężczyznę. Z czasem dołączyły dwa nowe klany: księżycowy, łączący elfy zajmujące się szamanizmem oraz magią przywołania i nekromancji, oraz słoneczny, który skupił się na tajnikach magii umysłu oraz magii uzdrawiania.

Wszystkie elfy są piękne i sprawiają wrażenie delikatnych. Zwłaszcza kobiety.

Elfie klany

Oficjalnie istnieje siedem elfickich klanów, z których każdy jest związany z określoną dziedziną magii lub umiejętnościami, które bada i rozwija. Ich symbole oraz funkcje są następujące:

Klan Ognia – Specjalizuje się w magii ognia i wszelkich związanych z nią technikach. Jego symbolem jest płomień, umieszczony w tarczy.

Klan Wody – Zajmuje się magią wody, kontrolą żywiołu i jego właściwościami. Jego symbolem jest fala, umieszczona w tarczy.

Klan Powietrza – Skupia się na magii powietrza, wiatru i ich wpływie na otoczenie. Jego symbolem jest tornado, umieszczone w tarczy.

Klan Ziemi – Bada magię ziemi, roślinności i minerałów. Jego symbolem jest wyrastająca z ziemi roślinka, umieszczona w tarczy.

Klan Księżyca – Specjalizuje się w magii nekromancji i szamanizmu. Jego symbolem jest księżyc, umieszczony w tarczy.

Klan Słońca – Odpowiada za magię przywołania, uzdrawiania oraz magię umysłu. Jego symbolem jest słońce, umieszczone w tarczy.

Klan Młota i Miecza – Jest to zgrupowanie elfów, które skoncentrowały się na praktycznych umiejętnościach związanych z metalurgią, kowalstwem i rzemiosłem. Obejmuje pasterzy, farmerów, myśliwych, hodowców zwierząt futerkowych, tkaczy, szewców, krawców, a także kowali i płatnerzy. Elfy te są znane z unikania konfliktów zbrojnych na rzecz rozwijania swoich umiejętności rzemieślniczych. Ich symbolem jest młot i miecz, umieszczone na tle zębatego koła, wpisanego w tarczę o złotych brzegach.

Pomysł podziału na klany miał na celu wyłonienie najbardziej utalentowanych jednostek i odseparowanie ich od mniej zdolnych. Okazało się jednak, że talenty często ujawniają się w wieku dojrzałym, co sprawiło, że podział nie zawsze był trafiony. W rezultacie, klany przypominają raczej gildie niż tradycyjne grupy społeczne, a ich przynależność jest obecnie dobrowolna, a nie obowiązkowa.

Rasy elfów

Elfy, podobnie jak i ludzie również cechują się posiadaniem różnych odmian rasowych. Każda z nich przystosowała swoje życie do warunków, w jakich przyszło im żyć. Jednak, wszystkie wywodzą się od jednej głównej gałęzi zwanej Frumval, czyli Pradawny, tudzież Pradawna.

Pradawne elfy

Pierwsza rasa elfów, z której wywodzą się wszystkie inne elfie szczepy, zmieniające się w drodze ewolucji i dostosowywania do różnych środowisk. Pradawne elfy mają jasną cerę, smukłe twarze i długie, opadające lekko ku dołowi uszy, z górną krawędzią lekko zawiniętą do środka. Ich oczy są duże, w różnych odcieniach od jasnych po ciemne, często mieniące się jakby posypane brokatem. Włosy zawsze pozostają długie i białe, choć krótkie włosy również występują, choć rzadziej. Długość włosów jest dla pradawnych elfów oznaką arystokratycznego lub boskiego pochodzenia, dlatego ścinają je tylko dla utrzymania ich zdrowego wyglądu.

Kobiety z tego szczepu wyglądają jak porcelanowe laleczki. Ich budowa jest lekka i smukła, ale nie należy się zwieść ich delikatnym wyglądem, gdyż są silne, jak na elfy. Mężczyźni również są piękni, o smukłej budowie, ale z wyraźniejszymi rysami twarzy, lepiej widocznymi mięśniami i nieco większymi dłońmi. Choć nadal szczupłe, ich wygląd wskazuje na większą siłę fizyczną. Elfy te są jednymi z najwyższych ras, osiągając wzrost do dwóch metrów u mężczyzn i około 180 cm u kobiet. Niższe osobniki są rzadkie i zazwyczaj wynikają z mieszania ras, defektów genetycznych lub silnego wpływu magii podczas ciąży.

Zamieszkują miasta wypełnione magią i religijnością względem Bogini Selene. Można spotkać w nich liczne posągi ich Stwórczyni oraz świątynie i kapliczki jej poświęcone. Budynki przypominają twierdze, w których murach znajdują się zarówno budowle mieszkalne, jak i obiekty służące różnym działalnościom. Miasta są otoczone bujną roślinnością, która często tworzy naturalne bariery.

Pradawne elfy są mistrzami magii, a ich aglomeracje czerpią „życie” z potężnych mocy magicznych.

Szmaragdowe elfy

Elfickie budowle to dzieła sztuki.

Szmaragdowe elfy mają ciemniejszą karnację, przypominającą lekko opaloną lub posiadającą subtelny fioletowy odcień. Ich rysy twarzy są mocno zarysowane, a budowa ciała przypomina sylwetkę przeciętnej osoby, choć niektórzy osobnicy mogą mieć dobrze zarysowane mięśnie, jakby czasami odwiedzali siłownię. Uszy szmaragdowych elfów są nieco mniejsze, skierowane ku górze, z długą końcówką delikatnie opadającą w dół. Kolory ich włosów i oczu są związane z odcieniami lasu, takimi jak zielony, pomarańczowy, żółty, brązowy, czerwony oraz ich odcienie. Oczy są duże i pełne, sprawiając wrażenie, jakby patrzyło się głęboko w las.

Mężczyźni osiągają wzrost do metra osiemdziesiąt, a kobiety do metra siedemdziesiąt. Istnieją wariacje wzrostowe, które są wynikiem zarówno krzyżowania się ras, wad genetycznych, nadmiaru magii, jak i wpływu środowiska. Elfy żyjące głównie w gęstych lasach są zazwyczaj wyższe niż te zamieszkujące mniejsze zagajniki.

Ich miasta przypominają leśne fortece, zbudowane z naturalnych materiałów i wzmocnione magią. Domy szmaragdowych elfów wydają się wyrastać z drzew, skał i ziemi, co tworzy imponujący widok. Zwierzyna swobodnie przechadza się pośród budynków, tworząc wrażenie, że elfy są częścią natury. To jeden z tych szczepów, który zjednoczył się z siłami natury, zabijając tylko w celu przetrwania.

Oprócz posągów i kaplic poświęconych Bogini Selene, w miastach znajdują się również obiekty kultu związane z Bogami, Boginiami i duchami natury, mające chronić szmaragdowe elfy przed boskim gniewem za korzystanie z darów natury.

Są mistrzami alchemii, co sprawia, że wśród nich jest najwięcej alchemików, a także opiekunów fauny i flory. Magowie szmaragdowych elfów najlepiej radzą sobie z magią ziemi i jej pochodnymi, natomiast wojownicy są ekspertami w walce w zalesionych terenach i wspaniałymi łowcami, potrafiącymi radzić sobie również poza lasem.

Szafirowe elfy

Szafirowe elfy to szczep, który zamieszkuje tereny blisko zbiorników wodnych, bagien i mokradeł.

Wyróżniają się dużymi uszami, które różnią się od klasycznych elfickich. Przednia część uszu przypomina odwróconą literę „b” z brzuszkiem do góry, podczas gdy końcówki są wąskie i ostro zakończone. Ich karnacja jest zbliżona do tej, jaką mają ludzie rasy białej; może być jasna lub lekko opalona. Włosy szafirowych elfów występują w różnych odcieniach, ale najczęściej są jasne. Oczy mają kolory takie jak zielony, niebieski, szary, piwny, złoty, a nawet jasny brązowy.

Pod względem wzrostu przypominają ludzi, jednak u mężczyzn nie przekracza on zazwyczaj metra osiemdziesiąt, czasami do metra dziewięćdziesiąt, natomiast u kobiet do metra siedemdziesiąt. Choć wyglądają jak ludzie z długimi uszami, ich sylwetka jest bardziej muskulaturą, co jest wynikiem życia blisko wody. Polowania pod wodą i ujarzmianie morskich istot wymagają siły i precyzji.

Ich miasta są budowane na wodzie lub w taki sposób, aby życiodajna ciecz otaczała budynki, napędzając ich „życie”. W takich aglomeracjach można spotkać wodospady, rzeczne drogi, po których porusza się niewielkimi łódkami zaprzęgniętymi w Wielkie Koniki Morskie, Delfiny czy Hippokampy. Mieszkańcy często sami przepływają odległości, pod warunkiem posiadania umiejętności pływania.

Kolorystyka miast zależy od ilości mieszkańców i terenów wodnych. W wielkich metropoliach budowanych na wodzie dominują odcienie niebieskiego, zmieszane z różowym, fioletowym i perłowym, co sprawia, że wszystko wygląda jak z kryształu lub zabarwionego marmuru. To efekt specjalnej techniki wytwarzania kruszcu budowlanego dostępnego na planecie Namito, gdzie rzemiosło łączy się z magią, tworząc majestatyczne budowle.

W mniejszych aglomeracjach, takich jak wioski czy osady, budynki usytuowane są blisko brzegów i „na wodzie”. Są zbudowane z drewna, liści, kamieni oraz innych dostępnych materiałów, połączone pomostami z grubych bali związanych mocnymi linami.

Szafirowe elfy są mistrzami w wykorzystywaniu wody, nie tylko w magii, ale i w codziennym życiu. Posiadają rozległą wiedzę o wodnych istotach, z którymi chętnie nawiązują przyjaźnie.

Obsydianowe  elfy

Szczep elfów, który zdecydował się zamieszkać w mroku. Nie tylko w grotach, jamach, jaskiniach czy podziemiach, ale również w samej nocy. Wybrały taki tryb życia, gdyż preferowały pozostać z dala od pozostałych pobratymców. Nie oznacza to jednak, że w pełni stronią od kontaktu z nimi lub innymi rasami. Nic bardziej mylnego. Preferują ciszę i spokój, o które bardzo ciężko w świetle dnia.

Bardzo łatwo odróżnić obsydianowego elfa od pozostałych. Ich cera jest ołowiana, od ciemnego hebanu po wręcz czarny niczym węgiel. Źrenice mają barwę krwistej czerwieni, ciemnego fioletu lub niebieskiego. Włosy są białe niczym śnieg, z rzadka zdarzają się czarne pasma. Uszy są nieco mniejsze od ich pobratymców, ale nadal długie i szpiczaste na końcach. W przypadku wzrostu najwyższy mężczyzna osiąga metr siedemdziesiąt, kobiety zaś mierzą metr sześćdziesiąt. Elfy te posiadają śnieżnobiałą krew, która w blasku światła lśni niczym posypana brokatem.

Aglomeracje obsydianowych elfów niosą ze sobą mrok, ale jednocześnie pewien rodzaj aury magicznej. Mimo ciemności, która panuje w ich miastach, dominuje tam czerń, czerwień, srebro i niekiedy złoto. Nadal ma się wrażenie, że to piękne miejsca. Surowce budowlane przypominają rozgwieżdżone niebo, mieniące się tysiącem gwiazd, a podobnie jest ze sklepieniami, które chronią miasta. Tajemniczości dodają oświetlone promieniami niebieskiego, czerwonego lub fioletowego ognia pochodnie.

Obsydianowe elfy najlepiej czują się w tajnikach magii nekromancji, a także w korzystaniu z run i magicznych talizmanów ochronnych. Oczywiście, pośród nich są także elfy parające się inną magią czy zajęciami. Po prostu ich konikiem są właśnie te zagadnienia.

Szczep ten uchodzi za najbardziej wojowniczy i agresywny. To jednak mylne stwierdzenie, gdyż warunki, w jakich przyszło im żyć, zmusiły te elfy do nieustannej walki o życie. Świat ciemności jest bardziej niebezpieczny niż ten za dnia.

Rubinowe elfy

Rubinowe elfy są najbardziej zróżnicowane pod względem wyglądu. Charakteryzują się krótkimi, szpiczastymi uszami, nieco większymi niż ludzkie. Kolory ich włosów obejmują zarówno ciemne, jak i jasne odcienie: czarne, białe, blond, rude, czerwone oraz brązowe. Oczy mają przeróżne kolory, z dominującymi odcieniami z palety ciepłych barw, choć zdarzają się również tęczówki w tonacji zimnych kolorów.

Pod względem postury, rubinowe elfy różnią się znacząco. Mogą być bardzo szczupłe, przeciętnie zbudowane, a także lekko wysportowane. Wzrost rubinowych elfów również jest zróżnicowany. Mężczyźni mogą osiągać od 1,70 m do ponad 2 m wzrostu, zaś kobiety od 1,60 m do 1,90 m. Z reguły są wyżsi od ludzi, ale nie aż tak wysocy jak pradawni elfy.

Miasta rubinowych elfów są tak różnorodne jak ludzkie. Przesycone są pięknem oraz obecnością fauny i flory. Styl i kolorystyka budynków zależą od klimatu, w jakim żyją. Niektóre przypominają nadmorskie wioski z filmów o piratach, inne pustynne miasta podobne do tych z czasów starożytnego Egiptu. Są też miasta pełne technologii związanej z użyciem pary oraz magii lub jednego z tych elementów.

Rubinowe elfy to najbardziej techniczny szczep elfów. To rzemieślnicy, wynalazcy, naukowcy, medycy, wojskowi oraz kupcy. Posiadają niesamowitą wiedzę na temat łączenia magii z tradycyjną sztuką tworzenia budynków, przedmiotów codziennego użytku oraz wyrobów jubilerskich. Słyną ze swoich pomysłowych i często szalonych wynalazków, które wychodzą spod ich zręcznych dłoni.

Opalowe elfy

Opalowe elfy to najbardziej egzotyczny ze wszystkich elfickich szczepów, niekiedy nazywane Dzikimi ze względu na ich sposób bytowania.

Wyróżniają się przede wszystkim bardzo ciemną karnacją - ciemnobrązową, ale nie czarną, oraz bardzo jasną, niekiedy wręcz białą cerą. Włosy tego szczepu mają kolory zgniłej zieleni, białego z wrażeniem "ubrudzonego" zielonym, brązowym lub oliwkowym kolorem, śnieżnobiałe, bardzo jasne żółte, "brudny" morski odcień, szare lub popielate. Inne kolory zdarzają się tylko w przypadku mieszanego związku.

Podobnie jak elfy szafirowe, ich wzrost jest zbliżony do ludzkiego. Kobiety osiągają do 1,70 m, mężczyźni do 1,90 m. Nie mają tak smukłych twarzy i sylwetek jak większość innych szczepów. Życie pośród dzikiej natury sprawiło, że ich ciała przystosowały się do takiego trybu życia. Mają lepiej zarysowane mięśnie niż inni przedstawiciele elfiej rasy, a ich skóra, zwłaszcza na spodach dłoni i stóp, jest grubsza. Ich ciała są zawsze zdobione przeróżnymi tatuażami, które zależą od przynależności do danej kolonii

Prowadzą z reguły koczowniczy tryb życia i nie zobaczy się ich w typowych aglomeracjach. Ich domem jest natura, a ich grupy nazywane są koloniami. Żyją w namiotach i korzystają z tego, co otrzymali od przyrody, unikając technologii. To na wpół dzika rasa elfów, która do perfekcji opanowała sztukę przetrwania w dziczy, w każdych warunkach.

Opalowe elfy są mistrzami magii powietrza, ziemi, szamańskiej oraz przywołania. Są najbardziej związane ze światem duchów oraz Pradawną Energią i Pierwiastkiem Ciszy. Jako pierwsi wyczuwają nadchodzące zmiany w obu tych elementach oraz w świecie duchów. Znają się na stawianiu run, wróżbach, zaklęciach ochronnych, zaglądaniu w przyszłość i przeszłość. Cena za ich umiejętności jest wysoka, ponieważ żyją o połowę krócej niż pozostałe elfickie szczepy.

Lazurytowe elfy

Elfy te wybrały za miejsce swojego zamieszkania tereny pokryte śniegiem. Powiada się, że ich serca są tak samo chłodne jak lodowce.

Ich cera jest bardzo jasna, choć nie całkiem biała, lecz blada. Zdarzają się przedstawiciele, których skóra ma lekko błękitny odcień, a niekiedy jasny szary. Włosy są śnieżnobiałe lub czarne jak smoła, grube w dotyku. Tęczówki oczu mają zwykle kolor błękitny, ciemnoniebieski, czerwony, złoty, perłowy, szary albo czarny ze złotym obramowaniem wokół źrenicy. Ich oczy sprawiają wrażenie wiecznie świecących, a te ostatnie spotykane są najczęściej u elfów wysoko urodzonych w hierarchii.

Lazurytowe elfy należą do jednego z najwyższych szczepów elfickich. Mężczyźni mierzą zawsze co najmniej dwa metry, a kobiety są tylko o dziesięć centymetrów niższe. Przeciętny człowiek musiałby patrzeć na nich z dołu. Posiadają smukłe sylwetki, choć są nieco grubsze niż inni przedstawiciele elfów z powodu życia w trudnych warunkach, gdzie większa ilość tkanki tłuszczowej i mięśniowej jest czymś normalnym. Pomimo to, zachowują doskonałe kształty.

Zamieszkują miasta wydrążone w lodowcach, wzmocnione magią lub zbudowane ze śniegu. Stronią od nadmiaru technologii, używając jej tylko w stopniu niezbędnym do przetrwania w mroźnym klimacie. Nie polegają też w pełni na magii, korzystając z niej i technologii w równym stopniu, choć niektóre miasta preferują jeden z tych elementów.

Aglomeracje lazurytowych elfów przypominają budowle w pełni wykonane ze śniegu, ale to mylne wrażenie. W lodowych krainach istnieje specjalny rodzaj skały zwanej lodowym kryształem, którego wytrzymałość można porównać do diamentu. Elfy nauczyły się, jak wytwarzać z niego elementy do budowy domów i innych zabudowań. Dlatego też, często można zobaczyć, że kryształ jest połączony z lapis lazuli, kamieniem szlachetnym licznie występującym w lodowych krainach ich planety.

Szczep ten, swoimi tradycjami oraz stylem życia, przypomina wikingów zamieszkujących niegdyś Błękitną Planetę. Nic dziwnego, że ludzie kojarzą ich właśnie z nimi.

Kwarcowe elfy

Szczep elfów, który wybrał życie w górach, nie boi się wspinaczek, życia pośród skał i dzikiej przyrody.

Cera kwarcowych elfów jest jasna, czasami lekko opalona, ale nie zdarzają się ciemniejsze odcienie skóry. Ich włosy mają różne odcienie od słonecznego blondu, przez kredowo białe, po rude. Tęczówki oczu mogą być błękitne, jasno-niebieskie lub szaro-niebieskie. Włosy często mają odcienie brązu, rudego, marchewkowego lub jasnego blondu. Niektórzy przedstawiciele mają naturalne białe pasemka lub balejaż, co czasami wzbudza zazdrość u ludzkich kobiet, które muszą stosować fryzjerskie sztuczki lub magię, by osiągnąć podobny efekt. Ich uszy są długie, szpiczaste i sprawiają wrażenie odchylonych na zewnątrz.

Postura kwarcowych elfów różni się w zależności od płci. Mężczyźni są masywniejszej budowy, z bardziej zarysowanymi mięśniami, i mają prostokątne rysy twarzy. Mierzą około metra osiemdziesiąt, czasami więcej. Kobiety są bardziej szczupłe, z delikatnymi rysami twarzy, które są zazwyczaj kwadratowe lub owalne. Kobiety kwarcowych elfów rzadziej angażują się w pracę fizyczną, preferując magię, chociaż są również zdolne do fizycznego wysiłku, gdy zajdzie taka potrzeba.

Ich miasta często usytuowane są na zboczach gór lub „zawieszone” pomiędzy kamiennymi wzgórzami, połączone kamiennymi pomostami, mostami i schodami, które czasem są wzmocnione magią. Przeważają w nich kolory brązu, złota, czerwieni oraz szczypta szarości. Kryształy oraz kamienie szlachetne są wykorzystywane do dekorowania miast, tworząc posągi, fontanny, ławki, latarnie i różnego rodzaju mozaiki. Miasta kwarcowych elfów są uważane za dzieła sztuki. Są mistrzami w obróbce kamieni, metali szlachetnych, marmuru, cegieł, piaskowców i innych materiałów budowlanych spotykanych tylko na Namito.

Jeśli ktoś chciałby szkolić się na wojownika, często wybiera nauczyciela spośród kwarcowych elfów. Są również ekspertami w opanowaniu magii żywiołu ziemi i jej pochodnych. W tej dziedzinie nie mają sobie równych.

Tanzanitowe elfy

Nie są uznawane za osobny szczep rasowy przez większość elfów, jednak ci, którzy mają styczność z Korozją, widzą w nich coś więcej.

Tanzanitowe elfy to osobniki, które zostały spaczony przez Pierwiastek Ciszy i Korozję. Cechą charakterystyczną dla tych elfów jest fioletowy kolor ich tęczówek, który staje się bardziej intensywny podczas silnych emocji, zwłaszcza negatywnych. Jak u innych Spaczonych, również u tanzanitowych elfów Korozja zostawia widoczne ślady, które stopniowo pożerają ich ciało i umysł.

Zamieszkują ciemne zakamarki, które Korozja stworzyła w świecie elfów, często unikając kontaktu z innymi elfami. Niektórzy z nich, świadomi braku ratunku, poddają się całkowicie Korozji, a czasami nawet stają się sługami Nocto, korzystając z pełni mocy, jaką im ona oferuje.

Niektórzy tanzanitowi elfy decydują się oddać Iskrę Duszy, stając się sakiki. Inni, którym udało się zdobyć Garnetowe Bransolety, nadal żyją, ale oddają swoje życie w pełni Nocto i Pierwiastkowi Ciszy.

Istnieje również grupa, która dobrowolnie poddaje się badaniom i testom. Choć wiedzą, że ich los jest przypieczętowany, starają się pomóc przyszłym pokoleniom poprzez badanie skutków Korozji oraz wpływu Pierwiastka Ciszy. Takie elfy można spotkać w akademiach magicznych, instytutach i siedzibach wyznaczonych przez władze, gdzie prowadzone są badania nad Korozją.

Co ciekawe, niektórym elfom udało się przeżyć kontakt z Korozją bez fizycznych śladów, jednak często cierpią na koszmary, które potrafią stawać się coraz bardziej realne i intensywne.

Historia

Ozdoby wytwarzane przez elfy łączą w sobie klasyczną sztukę połączoną z magią.

Elfy przybyły na Namito eony temu, otrzymawszy planetę w prezencie od swojej stwórczyni, Selene. Dostały zadanie, by zadbać o miejsce, w jakim przyszło im żyć.

Początkowo pradawni elfy żyły w jednej, zwartej grupie, tworząc niewielką wioskę. Z biegiem czasu, osada rozrosła się w dobrze prosperującą metropolię. W międzyczasie elfy zaczęły podróżować w nieznane. Wiele z nich nie wróciło, a ci, którzy powrócili, opowiadali historie swoich przygód niczym bohaterowie. Chęć przeżywania adrenaliny sprawiła, że coraz więcej pradawnych elfów postanowiło oddzielić się od głównej grupy, zamieszkując różne rejony Namito i poznając jej tajemnice.

Nie trzeba było długo czekać na to, aż ewolucja zrobi swoje. Po kilkuset latach oddzielone elfy przystosowały się do nowych warunków, tworząc siedem nowych odmian rasy. Żyły one w pokoju, nie przeszkadzając sobie wzajemnie. Pomniejsze konflikty zdarzały się, ale rodzina królewska, wywodząca się z pradawnych elfów, starała się je zażegnać.

Wszystko zmieniło się, gdy Pierwiastek Ciszy zaczął przenikać na inne planety, w tym Namito, elfi dom. Zaczęło to mocno oddziaływać na skrywane w sercach elfów mroczne myśli. Słabsze psychicznie elfy szybko stały się ofiarami Pierwiastka Ciszy i Nocto. Nocto bez skrupułów siała nienawiść, sugerując, że najstarsi przedstawiciele chcą być jedynymi i prawowitymi władcami Namito, podporządkowując sobie innych i wykorzystując ich do własnych celów. Doprowadziło to do Wojny Złamanych Umysłów, porównywalnej do II Wojny Światowej na Ziemi, lecz bardziej brutalnej i śmiercionośnej. Magia w połączeniu z Pierwiastkiem Ciszy doprowadziła do śmierci połowy elfiej populacji i niemal zniszczyła Namito. Cudem uniknięto całkowitej eksterminacji. Elfy w porę się opamiętały, lecz ich świat nigdy już nie był taki sam. Wszystkie szczepy zebrały się w ruinach zamku pradawnych elfów, aby rozpocząć rozmowy. Doszli do wniosku, że muszą zapieczętować magię do czasu, aż wszyscy zaczną ją należycie szanować. Nastał Okres Krwawych Łez, trwający prawie sześćset lat. W tym czasie używanie magii było zakazane, a każdy, kto się temu sprzeciwiał, był surowo karany. W związku z tym wielu przeciwników zakazu założyło “podziemne” miasta, o których istnieniu praktycznie nikt nie wiedział. Ci, którzy wiedzieli, pilnie strzegli tej informacji.

Okres Krwawych Łez zakończył się, gdy na Namito odkryto Mroczny Kwiat - taki sam jak na planecie Ziemia i innych miejscach. Elfy wiedziały, że bez pomocy magii nie pokonają tak silnego przeciwnika, więc zdjęły blokady nałożone wiele lat temu.

Mroczne Dzieje, bo tak nazywano okres wojny z Mrocznym Kwiatem, zakończyły się wygraną elfów. Po odblokowaniu magii powołano pierwszy Namitański oddział Rycerzy Zodiaku, który wspierał walki ze Skażeniem. Udali się oni do miejsca, w którym wykiełkował Mroczny Kwiat i, wykorzystując moc zodiaków, zniszczyli go. Niestety, Skażenie pozostało i jeszcze bardziej zmieniło już wcześniej zniszczony wojną świat.

Elfy podzieliły się na szczepy, które założyły własne społeczeństwa, podlegające wybranym podczas pojedynków magicznych przywódcom. Utworzono Wielką Radę, w której zasiedli przedstawiciele każdego ze szczepów. Ustanowiono prawo, nazwane Wielkim Kodeksem, który miał obowiązywać wszystkich elfów. Jego siła była porównywalna do Konstytucji, lecz nie wpływało na niezależność państw, miast, osad czy innych elfickich zbiorowisk. Miało to przede wszystkim unormować kwestie związane z magią i jej używaniem. Powołano elfickie gildie, mające oddzielać wybitne jednostki magiczne. To jednak nie zdało egzaminu, gdyż trudno było ocenić umiejętności dziecka. Klany stały się nieobowiązkowe, a prawo Wielkiego Kodeksu zaczęło funkcjonować w inny sposób - tak jak w Zjednoczonym Kryształowym Królestwie Ziemi, nie zabierając tożsamości elfickim społecznościom, lecz chroniąc je i mobilizując w sytuacjach zagrożenia.

Każde państwo, miasto, wieś, osada czy inne elfickie zbiorowości mają własne prawo, które Wielki Kodeks może ingerować jedynie w przypadku poważnego zagrożenia, mogącego doprowadzić do wojny zagrażającej całemu istnieniu elfickiej rasy.

Kiedy elfy dowiedziały się o planecie Ziemia, chciały za wszelką cenę poznać jej tajemnice. Po długo trwajacych debatach, Wielka Rada wraz z władcami państw zdecydowała, że skontaktują się z przedstawicielami Zjednoczonego Kryształowego Królestwa Ziemi, aby nawiązać współpracę. Rozmowy trwały długo, ale udały się. Doszło do porozumienia, którego efektem była wymiana kulturowa. Elfy podarowały Ziemianom alchemię, a oni przekazali swoje umiejętności, zależnie od rasy.

W ten sposób zaczęto wysyłać grupy elfów i ziemian w celu realizacji postanowień porozumienia. Z czasem pojawiły się hybrydy, czyli mieszańce, które nosiły cechy obojga rodziców.

Cechy Rasowe

I Pozytywne

Specjalizacja -Długowieczność ma swoje zalety. Jedną z nich jest możliwość szlifowania swoich umiejętności do perfekcji nieosiągalnej przez inne rasy. Pomimo tego, że Elfy nie parają się tak rozległą ilością zawodów jak ludzie i znacznie ciężej jest im się przekwalifikować, to samo określenie elficki mistrz niesie za sobą renomę i szacunek, którą muszą respektować wszystkie rasy. (Wytłumaczenie dla Bajarza: Mechanicznie może to oznaczać, że gracz dostaję dodatkowe aspekty, w dziedzinie którą wybierze jako swoje backstory, ale może wybrać mniej rzeczy w backstory niż człowiek. Przykładowo gracz człowieka mógłby wybrać, że jest zarówno dobry w walce wręcz jak i strzelaniu, a Elf tylko jedno z nich, ale dostałby za to więcej aspektów do wybranej umiejętności)

Wyostrzone zmysły - Elfie uszy, i oczy są tak czułe, że niejeden człowiek patrzy na nie z zawiścią. Elfy widzą w szerszym spektrum światła oraz w ciemności, a także potrafią usłyszeć najcichsze szepty i trzepotanie ptasich skrzydeł w lesie. Ale mało który człowiek wie, że elfy posiadają również znacznie lepiej rozwinięty zmysł węchu, smaku i dotyku. Pozwala im to osiągać mistrzostwo w dziedzinach, którym zdecydują się poświęcić. (Wytłumaczenie dla Bajarza: Mechanicznie może to oznaczać, że gracz grający elfem ma wyższe rzutu na percepcje i dostaję aspekty powiązane z nimi, typu wyczucie gazu, czy usłyszy szept wroga, wyczuje na języku truciznę)

Zwinność - Przedstawiciele uszatych ze względu na swoją lekką i delikatną anatomię są jednymi z najbardziej elastycznych i zwinnych ras. Ich niska waga połączona z ostrymi zmysłami skutkuje refleksem budzącym podziw u innych ras. (Wytłumaczenie dla Bajarza: Mechanicznie może to oznaczać, że Elfy dostają aspekty do takich rzeczy jak odruchy, złodziejstwo czy innych wymagających szybkich reakcji czynności).

II Negatywne

Arogancja - jako rasa żyjąca naprawdę długo, elfy w mniejszym lub większym stopniu uważają się za nieco lepsze od innych. Oczywiście, w zależności od charakteru i wychowania, ich arogancja jest mniejsza lub większa. Czasami, przez takową mogą popadać w konflikty z innymi z powodu ciętego języka. Zdarza się, że nie wiedzą, kiedy się zamknąć i wymądrzają się, jakby przysłowiowo pozjadały wszystkie rozumy. I z wielkim trudem przychodzi im przyznanie się do błędu. Niekiedy, potrafią na siłę, coś udowodnić lub naprawić, co nie zawsze kończy się dla nich dobrze. (Wytłumaczenie dla Bajarza: Mechanicznie może to oznaczać, że podczas interakcji z innymi istotami, przeważnie krócej żyjącymi od innych, może wykonać rzut na elfią arogancję i jej ewentualny skutek.)

Gniew - odznaczają się wiernością, czy dobrym sercem, jednak biada temu, kto wykorzysta takowe. Pamiętliwość za wyrządzone krzywdy nigdy nie znika. Jeśli ktoś nadepnie elfowi na odcisk i nie spróbuje tego w żaden sposób naprawić, zdecydowanie trafia na czarną listę. Ich gniew porównywalny jest do ognia piekielnego. Taki, zraniony elf nie dość, że będzie szukać zemsty, to jeszcze doprowadzi do zniszczenia osoby, jaka go zraniła. I nie ustąpią, dopóki nie usłyszą zwykłego przepraszam i słów wyjaśnienia. (Wytłumaczenie dla Bajarza: Mechanicznie oznacza to, że jeśli postać Gracza, zostanie zraniona, MG może rzucać kostką na to, jak poważnie został zraniony elf i jak bardzo będzie chciał zemścić się na takiej istocie.)

Czułe zmysły - mimo, że elfy mogą poszczycić się swoimi zmysłami, to stają się one również ich utrapieniem. To, co dla człowieka może wydawać się tylko upierdliwym brzęczeniem, czy chwilowym oślepieniem, dla elfa stanie się to utrapieniem. Czuły wzrok, oczy czy węch są bardzo wrażliwe. Szpiczastousi mogą odczuwać oślepnąć na dłużej od jasnego światła skierowanego prosto w ich oczy, odczuwać bóle głowy przy wysokich dźwiękach, czy czuć dyskomfort związany z nieprzyjemnym zapachem. (Wytłumaczenie dla Bajarza: Mechanicznie, elfy jako istoty o czulszych zmysłach są bardziej wrażliwe na bodźce dźwiękowe, wzrokowe oraz zapachowe. W przypadku styczności z takowymi MG powinien rzucić kostką, aby Gracz wiedział, jak wielkim utrapieniem będzie dla elfa jeden z wymienionych czynników.)

III Rasowe

Twórcy Alchemii - Elfy są gatunkiem, który wraz ze swoim przybyciem na Ziemię przyniósł jej sztukę alchemii. To oni ją wynaleźli, rozwinęli i udoskonalili. Jeśli przedstawiciel innej rasy chce uczyć się tej dziedziny magii, to szukanie nauczyciela pośród elfów nigdy nie jest złym pomysłem. (Wytłumaczenie dla Bajarza: Mechanicznie może to oznaczać, że Elfy dostają aspekty, które zwiększają ich wiedzę alchemiczną, bo jeśli nawet sami nie są alchemikami, to wywodzą się ze społeczeństwa, którą jest tak przesiąknięte alchemią, że słyszeli o podstawowych jej zasadach, po prostu będąc elfem).

IV Boskie

Lunarność - Jako, że elfy są wynikiem wysiłków Selene, Bogini Księżyca, ich zdolności magiczne, samopoczucie, a nawet witalność wspinają się na wyżyny w obecności mocy stwórczyni. Oznacza to, że gdy aurę elfa miesza się ze światłem księżyca lub w jego posiadaniu są kamienie księżycowe w postaci kryształów adularu i ortoklazu jego lub jej zdolności oraz pewność siebie nie ma sobie równych. (Wytłumaczenie dla Bajarza: Mechanicznie może oznaczać to, że MG daje aspekty bonusowe dla graczy wykonujących zdania w księżycową noc lub może dawać im questy, lub sam gracz może zgłaszać chęć pozyskania kamieni księżycowych, aby otrzymać bonusowe pozytywne aspekty).

Ciekawostki

Elfy przybyły na Ziemię ze swojej rodzinnej planety Namito, która znajduje się w Galaktyce Andromedy, oddalonej o około 2,25 miliona lat świetlnych od Błękitnej Planety.

Elfy mają zdolność krzyżowania się z rasami o podobnej genetyce. Mogą mieć potomstwo z ludźmi, aniołami, demonami, a także lykanami, khajinitami i agharenami.

Rasa elfów uwielbia zabawę i świętowanie ważnych wydarzeń. Obchody te zawsze obfitują w tańce, śpiewy oraz muzykę, którą elfy darzą ogromnym uczuciem. Już najmłodsze elfy potrafią wspaniale grać na wybranym instrumencie.

Istnieje przekonanie, że elfy nie mogą mieć siwych włosów, zmarszczek czy zarostu, ale jest to mit. Spotkanie elfa z brodą czy starszego przedstawiciela z siwymi włosami i zmarszczkami nie jest niczym nadzwyczajnym.

Religijność i oddanie Bogini Selene są dla elfów niezwykle ważne. Co roku, niezależnie od klanu, elfy obchodzą dzień poświęcony Bogini. Zawsze mają przy sobie coś, co nawiązuje do Selene, jak wisiorki, medaliony, broszki czy pierścienie z symbolem półksiężyca. Kiedy mówią o Selene, robią to z wielkim szacunkiem.

Elfickie wyroby rzemieślnicze są uznawane za najpiękniejsze na planecie Ziemi. Mieszkańcy Ziemi są gotowi zapłacić wysokie sumy za dzieła stworzone przez elfy, w szczególności za biżuterię i elementy garderoby.

Wszystkie elfy, bez względu na długość uszu, potrafią nimi ruszać. To wrodzona umiejętność, która staje się szczególnie widoczna, gdy elf odczuwa silne emocje – zarówno pozytywne, jak i negatywne. W takich chwilach uszy przybierają czerwony odcień, co ułatwia rozpoznanie emocji, takich jak zakochanie, gniew czy smutek. Dla niektórych widok czerwonych uszu może być zabawny lub uroczy.